Bosna je Bosnjacka nije ni Srpska ni Hrvatska zemlja dokazi cinjenice historijski povijesni izvori vladari i povelje historija bosanskih srba i hrvata i njihove teritorijalne pretenzije na Bosnu koje su kako cemo pokazati neutemeljene analize povelja Bosanskih vladara banova Kulin, Ninoslav, Tvrtko, Stjepan...
Fetva, izdata krajem 1568. godine - odnosi se na podrucje danasnje zapadne Makedonije - predvidja najstrozu kaznu za one koji su samo formalno primili islam i nastavili i dalje da se pridrzavaju stare religije - hriscanstva; a to znaci, pred turskim vlastima su se deklarisali kao muslimani, a nastavili da idu u crkvu, krstavaju decu i zene se u crkvi. Imali su i dva imena; jedno hriscansko kojim su se sluzili medju sobom i u porodicnom krugu, i drugo muslimansko, kojim su se dozivali na javnim mestima i pred turskim vlastima; kao Ferhat - Djon, Mustafa - Nikola, Hasan - Bogdan.Proces islamizacije domaceg stanovnistva na balkanskim i drugim prostorima Osmanskog carstva nije isao ni brzo ni jednostavno. Prolazio je kroz vise etapa u kojima su novi muslimani nastojali da sacuvaju veze sa starom verom; najdrasticniji oblik cuvanja stare vere bio je kriptohriscanstvo, a jos rasprostranjenija je bila "nezavrsena islamizacija".I dok su se u prvom slucaju tajno sledili hriscanski propisi, u drugom su se javno cuvali stari praznici i obicaji, uz koriscenje svog dotadasnjeg "nevernickog" jezika. Medju njima je, medjutim, tesko povuci jasnu granicu. Otuda, kao da su u pravu francuski istoricari B. i L. Bennasar kada preobracenike na islam (renegate) nazivaju Alahovim hriscanima (Les chretiens d'Allah).Mnogi dvoverci docekali su i sam kraj Osmanske imperije, da bi se tada uglavnom slobodno vratili staroj veri, ali, ponekad, i ostajali u novoj. Ili, pak, u obema.Klasicna zemlja kriptohriscanstva bila je danasnja Albanija; otuda i albanski sinonim za dvoverstvo - »laramane«, sto ce reci sareni, raznobojni (di vari colori).Dvoverje (dvoverci, sareni - domaci, slovenski nazivi, kod Grka dipistia, patsali) je registrovano i u Makedoniji, na Kosovu, u juznoj Srbiji, Crnoj Gori, Hercegovini, Bosni, Bugarskoj. Bilo ih je i na Pontu, u Trapezuntu (stavrioti), u Grckoj.Dvoveraca je bilo cak i u Istanbulu, kraj samih zidina Topkapi saraja.I danas, pise 1946. etnolog Sv. Tomic, Cengici u Sarajevu smatraju Pivski manastir kao svoj vakuf (zaduzbinu). A prica se da je Smail-aga Cengic, a narocito njegov sin Dedaga, cesto dolazio u manastir i klanjao se pred freskom, koja je, opet, navodno predstavljala Mehmed-pasu Sokolovica (strica mitropolita Savatija). Dedaga je redovno ostavljao prilog crkvi, a godisnje je davao manastiru izvesnu kolicinu zita, masla i voska.Zna se da je Sinan-pasa Sijercic (poginuo 1806. kod Sapca) prizidao, uz Hercegovu crkvu u Gorazdu, pripratu, na grobu svoga pradeda Radoslava.Drveni krst srpskog kneza Sv. Jovana Vladimira (ubijen 1016) kao svetinju cuvaju muslimani u Crnogorskoj Krajini "svake godine o Duhovima, muslimani zajedno sa hriscanima rano u praskozorje nose ovaj krst na planinu Rumiju.Jedna od zivotnih realnosti jeste da su na Bosnu uvijek nasrtali i sa Istoka i sa Zapada, i sa Sjevera i sa Juga. Svi smo kolektivno zaboravili da je Srbija izgubila suverenitet od Otomanske imperije 70 godina prije smrti posljednjeg kralja Stejepana Tomasevica, koji dade zivot, a ne potpisa predaju Bosne Turcima. Bosna nije pala sapatom.
Fetva, izdata krajem 1568. godine - odnosi se na podrucje danasnje zapadne Makedonije - predvidja najstrozu kaznu za one koji su samo formalno primili islam i nastavili i dalje da se pridrzavaju stare religije - hriscanstva; a to znaci, pred turskim vlastima su se deklarisali kao muslimani, a nastavili da idu u crkvu, krstavaju decu i zene se u crkvi. Imali su i dva imena; jedno hriscansko kojim su se sluzili medju sobom i u porodicnom krugu, i drugo muslimansko, kojim su se dozivali na javnim mestima i pred turskim vlastima; kao Ferhat - Djon, Mustafa - Nikola, Hasan - Bogdan.Proces islamizacije domaceg stanovnistva na balkanskim i drugim prostorima Osmanskog carstva nije isao ni brzo ni jednostavno. Prolazio je kroz vise etapa u kojima su novi muslimani nastojali da sacuvaju veze sa starom verom; najdrasticniji oblik cuvanja stare vere bio je kriptohriscanstvo, a jos rasprostranjenija je bila "nezavrsena islamizacija".I dok su se u prvom slucaju tajno sledili hriscanski propisi, u drugom su se javno cuvali stari praznici i obicaji, uz koriscenje svog dotadasnjeg "nevernickog" jezika. Medju njima je, medjutim, tesko povuci jasnu granicu. Otuda, kao da su u pravu francuski istoricari B. i L. Bennasar kada preobracenike na islam (renegate) nazivaju Alahovim hriscanima (Les chretiens d'Allah).Mnogi dvoverci docekali su i sam kraj Osmanske imperije, da bi se tada uglavnom slobodno vratili staroj veri, ali, ponekad, i ostajali u novoj. Ili, pak, u obema.Klasicna zemlja kriptohriscanstva bila je danasnja Albanija; otuda i albanski sinonim za dvoverstvo - »laramane«, sto ce reci sareni, raznobojni (di vari colori).Dvoverje (dvoverci, sareni - domaci, slovenski nazivi, kod Grka dipistia, patsali) je registrovano i u Makedoniji, na Kosovu, u juznoj Srbiji, Crnoj Gori, Hercegovini, Bosni, Bugarskoj. Bilo ih je i na Pontu, u Trapezuntu (stavrioti), u Grckoj.Dvoveraca je bilo cak i u Istanbulu, kraj samih zidina Topkapi saraja.I danas, pise 1946. etnolog Sv. Tomic, Cengici u Sarajevu smatraju Pivski manastir kao svoj vakuf (zaduzbinu). A prica se da je Smail-aga Cengic, a narocito njegov sin Dedaga, cesto dolazio u manastir i klanjao se pred freskom, koja je, opet, navodno predstavljala Mehmed-pasu Sokolovica (strica mitropolita Savatija). Dedaga je redovno ostavljao prilog crkvi, a godisnje je davao manastiru izvesnu kolicinu zita, masla i voska.Zna se da je Sinan-pasa Sijercic (poginuo 1806. kod Sapca) prizidao, uz Hercegovu crkvu u Gorazdu, pripratu, na grobu svoga pradeda Radoslava.Drveni krst srpskog kneza Sv. Jovana Vladimira (ubijen 1016) kao svetinju cuvaju muslimani u Crnogorskoj Krajini "svake godine o Duhovima, muslimani zajedno sa hriscanima rano u praskozorje nose ovaj krst na planinu Rumiju.Jedna od zivotnih realnosti jeste da su na Bosnu uvijek nasrtali i sa Istoka i sa Zapada, i sa Sjevera i sa Juga. Svi smo kolektivno zaboravili da je Srbija izgubila suverenitet od Otomanske imperije 70 godina prije smrti posljednjeg kralja Stejepana Tomasevica, koji dade zivot, a ne potpisa predaju Bosne Turcima. Bosna nije pala sapatom.
SvarSlett